کارگردان: منیر قیدی
سال تولید: ۱۳۹۵
مدت زمان: تقریبا ۱۱۰ دقیقه
بازیگر(ان) مطرح: ثریا قاسمی، پریناز ایزدیار، طناز طباطبایی
محدودیت سنی: دبستان
داستان:
تصویری از زندگی همسران رزمنده‌ها در شهرک ویلایی شهید کلانتری در پشت خط مقدم جنگ، دلهره‌ها و دغدغه‌هایشان است.عزیز، پیرزنی ۵۰-۶۰ ساله به همراه نوه‌هایش به این شهرک می‌آید تا همراه نوه‌ها چشم‌انتظار داوودش باشد.
کمی بیشتر درباره فیلم:
ویلایی‌ها واقعا فیلم خوب و دوست داشتنی‌ای بود. با توجه به فیلم اولی بودن کارگردانش و حال و روز این روزهای سینمای ایران حتی می‌توان گفت یکی از بهترین فیلم‌های سال‌های اخیر بود (چقدر این جمله این سال‌ها تکراری شده‌است!). با این حال نمی دانم چرا زبانم نمی‌چرخد تا مثل بقیه بگویم شاهکار بود. این فیلم هم ایرادهای خودش را داشت که مهمترینشان از آن‌ها شباهت بیش از حد چند تا از کاراکترها بود: کمی طول کشید تا بعضی از خانم‌های حاضر در شهرک را از هم تفکیک کنم. تفکیک بچه‌ها که واقعا کار دشوارتری بود! همین شبیه بودن شخصیت‌ها کمی ابتدای داستان را برایم نامفهوم کرد.
مهمترین نکته مثبت فیلم اما واقعی بودن و ملموس بودن آدم‌ها بود. همه آدم‌های عادی بودند: با اختلافات و مشکلات و نقص‌ها و برجستگی‌های آدم‌های عادی. صبر و ایثارشان واقعی بود و در دسترس، همان‌قدر که کم آوردن‌ها و جوش آوردن‌هایشان معمولی بود.
نکته‌ای که خیلی از نقدها روی آن به عنوان نقطه منفی تاکید داشتند تقریبا باز بودن پایان داستان بود که به نظرم وارد نیست. این فیلم قرار نبود داستان کسی باشد (که شاید زیباتر می‌شد اگر داستان یک شخصیت واقعی می‌بود). به استناد مصاحبه‌ها و حرف‌های عوامل، از اول هم قرار بود یک تصویرسازی باشد برای نشان دادن آنچه که در آن شهرک گذشت. داستان‌ها و خرده داستان‌هایی هم اگر بود از اول قرار بود بستری باشند برای تصویرها؛ در اولویت دوم بودند. پس انتظار بی‌جایی ست که بخواهیم به سر و ته داستان‌ها و خرده داستان‌هایش وفادار بماند.
راستی پس از مدت‌ها این اولین باری بود که از این‌که پیشاپیش داستان فیلم را می‌دانستم پشیمان شدم. کاش قصه هایس را در خبر
ها نمی‌خواندم و صبر می کردم پا به پای فیلم بفهممش.
خیلی جدی دارم سعی می کنم نقد بنویسم! بگذریم از این حرف‌ها: اگر در این روزهای مبارک حال خوب می‌خواهید بروید و این فیلم را ببینید تا از پرده پایین نکشیدندش.
موارد لحاظ شده در رده‌بندی سنی:
خشونت جنگی. تصویر چندان مشمئزکننده‌ای از جراحت و... نشان نمی دهد (فقط یک صحنه در بیمارستان) با این حال انفجار و حمله هوایی و... بسیار اتفاق می‌افتد.
نکته دیگر فضای زنانه و صحبت‌های زنانه و... ست که نمی دانم بچه‌ها موقع دیدن چه فکری می‌کنند.
