کارگردان: هادی محمدیان
سال تولید: ۱۳۹۶
مدت زمان: ۸۰ دقیقه
رده‌بندی سنی: همه سنین
داستان:
در جنگلی در آفریقا رییس گله فیل ها صاحب فرزندی می شود که همه انتظار دارند جانشین رییس گله باشد، اما برخلاف تصور همه «شادفیل» بسیار دست و پا چلفتی است و هیکل گنده‌اش همیشه سبب تخریب و خرابکاری می شود...
کمی بیشتر درباره انیمیشن:
از خوبی‌های فیلم شروع کنم:
- به محض این‌که وارد سینما شدم شوکه شدم. انگار مهد کودک بود. آن‌هم بدون این‌که هیچ دبستان یا کودکستانی آمده باشد: یک عالمه خانواده با یک عالمه بچه که سینما را روی سرشان گذاشته بودند! چیزی که هیچ وقت در این چند سال ندیده بودم و این یک شروع خوب بود.
- انیمیشن به لحاظ فنی خوب بود. شاید در حد خط مقدم سینمای انمیشن دنیا در سال ۲۰۱۷ نبود ولی به راحتی می‌توانست در بین انیمیشن‌های خوب دههٔ اخیر جایی برای خودش باز کند. نوآوری فنی خاصی نداشت ولی در کل قابل قبول بود. هرچند به نظرم برخی مسائل مثل تکسچر بدن حیوانات جای کار بیشتری داشت.
- تبدیل کردن داستانی که همه می‌دانند و بارها و بارها آن را شنیدند به یک داستان جذاب و دارای غافل‌گیری کار سختی است که ان گروه از پس آن به‌خوبی بر آمد.
- انیمیشن چند شخصیت خوب (مثل خاموش یا خود شادفیل) داشت که امیدوارم باز هم در جاهای دیگر مثل تبلیغات محیطی یا برنامه‌های کودک سریالی و... ببینمشان. یکی از بدی‌های سینمای کودک ایران این است که شخصیت‌هایی که با هزار زحمت از آب و گل در آمدند خیلی زود می‌روند کنج انبارهای استودیوها تا خاک بخورند.
حالا ناچاریم برویم سراغ نقاط ضعف:
- اولین مشکل مربوط به سینماهاست: صندلی‌ها برای کودکان استاندارد نیست و ده دقیقهٔ اول فیلم به این می‌گذرد که خانواده‌ها مدام آرایش عوض کنند تا کودک دلبندشان بتواند به جای پس کلهٔ نفر جلویی پرده را ببیند.
- مشکل دوم نمی‌دانم مربوط به سینمابود یا فیلم: صداها خصوصا در ابتدای فیلم به‌ویژه در صحنه‌هایی که تجمع بود، ناواضح بودند.
- مشکل بعدی قطعا از فیلم بود: صحنه‌های زیادی از داستان (خصوصا در ابتدای فیلم) در شب می‌گذرد و به نظرم ای‌طور رسید که تصاویر مربوط به این بخش‌ها ناواضحند و برخی از جزئیات در تاریکی صحنه قابل تشخیص نیستند. باید در نظر گرفت که مخاطبان اصلی این فیلم عمدتا زیر ۱۰-۹ سال سن دارند.
- فیلم صحنه‌ها و شخصیت‌ها و جمله‌های طنز کم نداشت ولی به خاطر ندارم که در هیچ بخشیصدای خندهٔ دسته‌جمعی (ولو کوتاه) شنیده باشم. چرا؟ کارشناسان پاسخگو باشند لطفا. به نظر خودم شوخی‌ها برای مخاطب بزرگ‌سال (خانواده‌ها) لوس بودند و برای بچه‌ها سخت بودند.
اما مشکل اصلی و بزرگ‌ترین مشکل این انیمیشن:
- این انیمیشن خواسته یا ناخواسته با فهرست مقدس مقایسه می‌شود (لااقل من مدت‌هاست که این دو را با هم مقایسه می‌کنم). شاید چون هر دو انیمیشن مذهبی بودند و با فاصلهٔ کمی از هم اکران شدند. به طرز جالبی این دو انیمیشن در دو قطب مخالف رو به روی هم می‌نشینند: یکی کار یک استودیوی خصوصی بود و دیگر بودجهٔ دولتی داشت؛ یکی طنز بود دیگری جدی؛ یکی موفق شد و دیگری شاید شکست خورد و... . با همهٔ این احوال هر دو یک ضعف اساسی مشترک داشتند: فیلمنامه. این ایراد دقیقا در هر دو فیلم مرا آزار داد: فیلم مجموعه‌ای از صحنه‌ها بود که پشت سر هم می‌آمدند و روابط علت و معلولی را باید خودتان حدس بزنید. هیچ مقدمه‌چینی‌ای وجود ندارد: از وسط مسابقه پرت می‌شوید به حملهٔ شکارچی‌ها. و قس علی‌هذا.
جمع بندی:
اگر وقت دارید و بچه‌ای دور و برتان هست و اگر هنوز جایی نزدیک خانه‌تان اکران می‌شود بروید فیلم را ببینید. ضرر نمی‌کنید.
محمد هستم
